” สวัสดีตอนสายครับผู้หมวด ”
น้ำเสียงราบเรียบของแอนดรอยด์หนุ่มรุ่นRK800เอื้อนเอ่ยออกมาเสียงเบาราวกับกระซิบ มือกร้านสมชายที่ทางCyber lifeออกแบบออกมาให้ปราดเปรี่ยวรวดเร็วในการสืบสวนคดีวางดอก Forget me not ช่อสวยลงบนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม
วันนี้ก็เหมือนทุกๆวันของ คอนเนอร์ หุ่นนักสืบตัวต้นแบบของCyber life หุ่นของเขาไม่มีจำหน่ายเพียงแค่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อสืบคดีของดีเวี่ยนท์เท่านั้น จนตอนนี้ คดีแอนดรอยด์ถูกไขข้อสงสัยจนกระจ่าง ดีเวี่ยนท์ทุกตัวขอร้องความเป็นธรรมกับพวกมนุษย์อย่างสันติ และสิ่งที่พวกเขาเพียรพยายามมาทั้งหมดก็ถูกตอบแทนด้วยการปล่อยดีเวี่ยนท์ไปสร้างเมืองใหม่
ทุกอย่างล้วนดูมีความสุข
มันควรเป็นแบบนั้น
กว่าวันนี้ วันแห่งสันติสุขจะมาถึง พวกเราเสียไปแล้วกี่ชีวิต ทั้งชีวิตของแอนดรอยด์และชีวิตของมนุษย์
แอนดรอยด์พัง จะถูกซ่อมใหม่แต่ไร้ความทรงจำ มันก็ไม่ต่างจากความตายของพวกมนุษย์เท่าไหร่
แต่หากมนุษย์ตาย เราจะไม่สามารถพบเขาอีกเลย และเหลือตัวตนอยู่ในความทรงจำของเขาเท่านั้น
“โฮ่ง!”
หมาแก่พันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดเห่าเรียกสติที่ล่องลอยของผู้ที่พาเขาออกมาเดินเล่นที่นี่ แอนดรอยด์หนุ่มคล้ายหลุดออกจากภวังค์ย่อตัวลงและลูบหัวซูโม่อย่างเอ็นดู
“วันนี้ก็เหมือนทุกวันครับ ดีเวี่ยนท์ออกไปสร้างเมืองแต่ผู้คนในเมืองยังสุขสบายดีและใช้ชีวิตปกติสุข”
น้ำเสียงเย็นเอื้อนเอ่ยคำแล้วคำเล่าผ่านกระบอกคอของเขา แม้ว่าตอนนี้เขาเป็นดีเวี่ยนท์เต็มตัวแล้วแต่เขายังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเชิงปฏิบัติสักเท่าไร ดวงตาสีฮาเซลนัทคู่สวยปรายตาวิเคราะห์ดอกForget me not ที่วางเต็มพื้นที่
ช่อนี้เขาเอามาวางไว้เมื่อวาน
ช่อตรงนั้นเขาเอามมาวางไว้เมื่อ3วันที่แล้ว
ช่อทางด้านขวาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
ช่อที่ดูเหี่ยวโทรมเมื่อ2อาทิตย์ที่แล้ว
ช่อที่กลายเป็นสีน้ำตาลกรอบเมื่อเดือนที่แล้ว
แอนดรอยด์หนุ่มมาที่นี่ทุกวันในเวลาต่างออกไป มาเร็วบ้าง ช้าบ้าง แต่เขามาที่นี่พร้อมดอกForget me notเสมอ
แม้ไร้วี่แววบุคคลที่เขามอบให้จะมาเก็บไป
“มาร์คัสมาคุยกับผมเรื่องการสร้างเมืองของแอนดรอยด์ด้วยครับ”
“เขาบอกให้ผมออกไปใช้ชีวิตอิสระที่ไม่ต้องตกเป็นทาสของมนุษย์”
“ผมเข้าใจว่าเขาอยากให้ผมไปช่วยเขาสร้างเมืองในฝันของดีเวี่ยนท์ แต่ผมคงวิเคราะห์ผิดไป”
‘ คอนเนอร์ นายเลิกยึดติดเรื่องในอดีตเถอะนะ ฉันเข้าใจว่ามันทำใจยากแต่นายต้องก้าวเดินต่อไป ‘
‘ ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูดครับ มาร์คัส ‘
‘ นายรู้ตัวเองดีว่านายเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด นายมีความรู้สึกคอนเนอร์ และตอนนี้นายกำลังรู้สึกแย่ ‘
‘ ผมเป็นแอนดรอยด์ครับ ถึงผมจะกลายเป็นดีเวี่ยนท์แต่ความรู้สึกพวกนี้คงเป็นระบบของผมที่เพี้ยนไปเอง ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะครับ แต่ผมไม่ดีกว่า ‘
‘ ….. แล้วแต่นายแล้วกันคอนเนอร์ สักวันนายจะเข้าใจว่าฉันพูดอะไร ‘
วงLEDข้างขมับขวาเปลี่ยนสีเป็นสีเหลืองแสดงถึความกังวลของเขา สายตาหลุบมองต่ำนั่งอยู่หน้าป้ายหินอ่อน
‘ LT.Anderson Hank ‘
ชื่อคู่หูของเขาสลักเด่นหราอยู่บนป้ายหินอ่อน ตอนนี้เขาอยู่ในสุสานเงียบๆแห่งขึ้นแถวชานเมืองดีทรอยด์ ที่นี่ช่างเงียบสงบ
สายลมพัดพริ้วราวกับปลอบประโลมชะความเศร้าให้มลายหายไปแต่เหมือนจะไม่เป็นผล ใบไม้ปลิวลอยลิ่วพร้อมเส้นผมสังเคราะห์ของเขาให้ปรกหน้ายิ่งกว่าเดิม มันคงดูน่ารำคาญเพียงแต่แอนดรอยด์หนุ่มยังนั่งจ้องป้ายหินสลักนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา
ไม่มีการร้องไห้โวยวาย
ไม่มีการถมน้ำลายหรือคำด่าทอให้กับผู้ที่จากไป
ไม่มีอะไรเลย
มีเพียงเขาที่นั่งนิ่งงันพร้อมความรู้สึกร้อนรุ่มราวไฟสุมในหัวใจจักรกลของเขา ความรู้สึกที่เขาไม่รู้จักถาโถมเข้ามาและกัดกินเขาทีละนิดเหมือนความเศร้าที่ตกตะกอนถูกกวักวนขึ้นมาให้ประทุทุกครั้งที่เขามาเยือนที่นี่ ต่อหน้าเขาคนนั้น
” เมื่อไหร่ผู้หมวดจะกลับมาครับ? “
ร่างเปรี่ยวที่นั่งนิ่งมานานเริ่มออกความเห็นหลังจากนั่งนิ่งและทรมานจากข้างในมานานเกือบครึ่งชั่วโมง มือที่ถูกหุ้มด้วยผิวหนังสังเคราะห์ยังคงลูบหัวหมาแก่ตัวใหญ่ที่บัดนี้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าผู้หมวดเป็นแอนดรอยด์ ถึงจะพังจะเสียหายแค่ไหนก็กลับมาได้แม้ว่าผู้หมวดอาจจะลืมเขาไป
แต่อย่างนั้นมันก็คงจะดีที่ยังได้เห็นอยู่ตลอดเวลา
และต่อให้ผู้หมวดจำเขาไม่ได้ เขาจะสร้างความทรงจำใหม่ขึ้นมาเอง
“ถ้าคุณยังอยู่ตรงนี้คุณจะพูดว่ายังไงหรอครับ คงจะเป็น…”
“ไอ้หุ่นเวร แกก็รู้ว่าคนตายไม่สามารถกลับมาได้หรือระบบแกจะเพี้ยนไปแล้ว”
คอนเนอร์เลียนเสียงผู้หมวดแอนเดอร์สันพร้อมน้ำเสียงตวาดที่คนๆนั้นชอบทำใส่เขาอยู่เรื่อย ทันทีที่เสียงคล้ายเจ้าของลอยเข้าสู่โสตประสาท หมาแก่ก็เด้งตัวขึ้นมาพร้อมกันซ้ายหันขวาหาเจ้าของเสียงนั้น ทุกปฏิกิริยาของมันอยู่ในสายตาของแอนดรอยด์หนุ่มทั้งหมดก่อนความรู้สึกผิดจะเกิดขึ้นในจิตใจจักรกลของเขา
“ซูโม่ ผมขอโทษครับ”
คอนเนอร์ดึงตัวหมาขนาดใหญ่มากอดก่อนจะซุกหน้าเข้าไปในก้อนขนของมันอย่างไม่กลัวว่าขนจะเข้าจมูกหรือไม่ อย่างไรซะเขาก็เป็นแค่แอนดรอยด์เท่านั้น
“ผมขอโทษ”
สิ่งที่เขาต้องการมามากที่สุดคือการกอดใครสักคนให้เขาคลายความเศร้าและความรู้สึกผิดได้บ้าง ส่วนนึงเป็นความรู้สึกผิดที่เขาเลียนเสียงผู้หมวดจึงทำให้ซูโม่ตื่นและดีใจเก้อ และอีกส่วนเป็นความรู้สึกผิดที่เขาไม่สามารถช่วยชีวิตคู่หูของเขาได้
‘ ฉันกำลังจะได้ไปหาลูกชายของฉันแล้ว ‘
‘ ฉันจะคิดถึงแก คอนเนอร์ ‘
‘ ฉันจะคิดถึงแก… ‘
ชายชราวัย53ปีในอ้อมกอดเขาพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาก่อนจะหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกแต่กลับมีน้ำสีใสไหลหยดตามโครงใบหน้าโดยที่เขาไม่รู้ว่ามันไหลออกมาจากระบบอะไรในร่างกายของเขา อ้อมแขนทั้งสองกระชับบุคคลที่จากไปแน่นก่อนจะซุกหน้าที่เปื้อนน้ำตาที่กลุ่มผมสีเทาขาว น้ำเสียงที่คล้ายจะขาดใจของผู้หมวดในวันนั้นยังตราตรึงในใจเขามาจนทุกวันนี้ แม้มันจะผ่านไปนานเท่าไหร่แต่สิ่งที่เขาเห็นมันยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ในสมองกลของเขามีเพียงแค่ผู้หมวดแอนเดอร์สันเท่านั้น แม้ไม่รู้ว่ามันผ่านมานานแค่ และเป็นเขาเองที่ไม่อยากจะลืมผู้หมวดไป นับตั้งแต่วันนั้นเขาโดนเสนอให้ถูกรีเซ็ตหลายต่อหลายรอบ แต่เขาปฏิเสธทุกอย่างและเหมือนว่าทุกคนจะยอมรับในการตัดสินใจของเขาด้วย
ผู้หมวดไม่ได้หายไปไหน เขายังคงอยู่ในความทรงจำของคอนเนอร์เสมอ หลายครั้งที่เขากลายไปเป็นผู้ช่วยให้ตำรวจคนอื่นเพื่อช่วยสืบคดี แต่พอไขคดีเสร็จเขาก็แยกย้ายกันไปไม่มีอะไรมากกว่าผลประโยชน์ในการทำงาน
ไม่มีใครมาแทนที่ผู้หมวดได้ นั่นคือสิ่งที่เขาปฏิญาณกับตัวเอง
” Forget me not “
“ที่ผมเอามาให้ผู้หมวดทุกวันผมไม่ได้หมายความว่าผู้หมวดอย่าลืมผมหรอกนะครับ”
มือกร้านของคอนเนอร์ลูบไปที่ป้ายหินและวนอยู่ที่ขื่อของผู้หมวดแอนเดอร์สัน เป็นเวลาเดียวกันที่เจ้าหมาพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดที่นอนฟุบอยู่หน้าป้ายเงยขึ้นมาเลียแผ่นหินพอดีพร้อมส่งเสียงงี๊ดๆอย่างน่าสงสาร
“ แต่ผมกำลังบอกกับตัวเองไม่ให้ลืมคุณครับ ”
“คำว่า Forget Me Not มีความหมายว่า อย่าลืมฉัน อันที่จริงการที่จะพูดว่า For Get Me Not นั้นก็คงจะไม่ถูกหลักแกรมม่าซะทีเดียวหรอกนะครับ แต่เพื่อความสละสลวยของคำจึงใช้ Forget Me Not แทนที่จะเป็น Don’t forget me”
แอนดรอยด์หนุ่มเอ่ยเล่าความหมายของดอกไม้ช่อสวยที่เขาเอามาเยี่ยมบุคคลที่นิทราอย่างสงบภายใต้ผืนดินที่โอมอุ้มคนๆนั้นไว้ด้วยความอบอุ่น ช่างแตกต่างจากเขาเหลือเกินที่เหน็บหนาวสุดขั้วหัวใจจักรกลดวงนี้
“ตำนานของดอกฟอร์เก็ตมีน็อตนั้นเกิดขึ้นที่ประเทศฝรั่งเศสในยุคโบราณที่อัศวินยังต้องสวมเสื้อเกราะออกรบอยู่ มีอัศวินผู้กล้าหาญและสาวงามคู่นึงได้ออกเดินทางท่องเที่ยวเข้าไปในป่าในขณะนั้นหญิงสาวได้บังเอิญไปเห็นเข้ากับดอกไม้เล็กๆสีม่วงที่ขึ้นอยู่ริมตลิ่ง”
“เธอจึงวิงวอนเค้าให้ไปเก็บให้แต่ขณะที่เขากำลังเอื้อมเก็บดอกไม้ก็พลันลื่นไถลลงไปในแม่น้ำ ด้วยความที่เสื้อเกราะที่เค้าสวมใส่อยู่มีน้ำหนักจึงทำให้เขาไม่สามารถว่ายน้ำได้ ตัวเขาเองรู้แล้วว่าไม่รอดแน่ๆก่อนที่เขาจะจมหายไปในกระแสน้ำ เขาโยนดอกไม้ให้หญิงคนรัก และร้องตะโกนว่า ” Ne m’oubliez pas ” เป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่าอย่าลืมฉันครับ”
“ผมเล่าเรื่องนี้ให้ผู้หมวดฟังเป็นรอบที่1253แล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องเล่าให้คุณฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ผมแค่อยากเล่าให้คุณฟังครับ”
เรื่องราวของหญิงสาวและอัศวินชุดเกราะช่างคล้ายกับเรื่องของเขาเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าตัวของเขาเป็นผู้หญิงและมนุษย์ แต่เป็นการที่โดนคนเขาที่รักปกป้องจนเขาคนนั้นตาย
และมีชีวิตอยู่ในความทรงจำไม่เคยเลือนหายไป
ถ้าตัวของต้องอยู่ต่อไปโดยจำผู้หมวดแอนเดอร์สันไม่ได้สู้ให้เขาถูกทำลายไปพร้อมกับความทรงจำเสียดีกว่า
เพราะทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาผู้หมวดคือสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของเขา
และเมื่อผู้หมวดได้จากไป สิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาตอนนี้คือความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หมวด
แม้แต่ตัวคอนเนอร์เองยังประมวลผลไม่ได้ถึงระบบการทำงานที่ไร้ซึ่งความทรงจำเกี่ยวกับผู้หมวดจะเป็นอย่างไร
หุ่นพลาสติกตัวนี้ก็คงเป็นแค่หุ่นพลาสติกอย่างที่ใครเขาว่าจริงๆ
“แฮงค์…..”
น้ำเสียงแห้งพร่าเอ่ยออกมาอย่างรวดร้าว แม้ไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรแต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี่คือความเสียใจอย่างที่มนุษย์มีอย่างไม่มีผิด คอนเนอร์ซบลงกับแขนตัวเองพร้อมใบหน้าจิ้มลิ้มที่เขรอะไปด้วยน้ำสีใส มันคือน้ำตา แม้เขาไม่ใช่มนุษย์และน้ำตานี่ไม่ใช่น้ำตาจริงๆ
แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในร่างกายที่แสนบอบช้ำนี้มันคือเรื่องจริงทั้งหมด
“ผมคิดถึงคุณครับ”
———————————————————————————————————–
โฮววววววววววววววววว
ทำไมเราทำร้ายน้องได้ลงคอขนาดเน้ แงงงงง
เราไปดูperfects Endingมาค่ะแล้วพบว่ามันช่างดีต่อใจของเราเหลือเกิน แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงไปดูอีกแบบนึง ซึ่งคือperfects Endingนั่นแหละค่ะแต่ผู้หมวดตายเพราะปกป้องคอนเนอร์TTT-TTT
เรารู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนั้น ทุกอย่างสงบสุขเหมือนเพอร์เฟ็คเอนดิ้งที่น้องจะไปอยู่กับลุงแต่ถ้าลุงตายน้องจะเป็นยังไงต่อไปนะ มันจึงเกิดฟิคทำลายหัวใจฟิคนี้ขึ้นมา งี๊ดๆQQ
ถ้าภาษาที่เราเขียนมันงงๆดูวกไปวนมาเราขอโทษด้วยนะคะ จริงๆเราไม่ใช่สายเขียนแต่เป็นสายวาดค่ะ /ฮา
แต่คู่นี้เราเขียนฟิคบ่อยมากก รู้สึกเขียนเป็นฟิคได้อารมณ์กว่าวาด มาช่วยกันพายเรือกันค่ะชิปเปอร์ทุกคน!
Ps. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ
I am sinner . 