LT.Anderson Side.
“เฮ้ คอนเนอร์”
ชายวัยกลางคนที่หยุดอยู่ตรงประตูหลังจากที่โดนแอนดรอยด์หนุ่มนักสืบรุ่นRK800ช่วยชีวิตจากการพลัดตกตึกมาหมาดๆเอ่ยเสียงทุ้ม
“…..?”
แอนดรอยด์หนุ่มไม่ตอบพร้อมกับทำหน้าฉงนใส่เขาเหมือนเจ้าหมาแก่พันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดที่บ้านเวลาที่เขาเล่นขว้างลูกบอลกับมันแต่เขายังไม่โยนออกไปมันก็จะหันมามองด้วยสายตาแบบนี้ สายตาเหมือนที่แอนดรอยด์ตรงหน้าเขาทำอยู่
“…ไม่มีอะไร”
เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับตวัดหางเสียงดังๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของบุคคลข้างหลังเขา ใจนึงมันก็อยากขอบคุณที่ช่วยชีวิต แต่ทิฐิของเขามันกลับมีมากเกินไป มากจนเขาอยากจะทุบความรู้สึกประทับใจให้แหลกสลายไปซะ
ตั้งแต่วันแรกที่ทางCyber lifeส่งเจ้าหุ่นกระป๋องหน้าตาโง่ๆพร้อมเสียงแปลกๆแบบนั้นมาเป็นคู่หู ชีวิตของเขาก็เริ่มวุ่นวายขึ้นทุกวัน ทั้งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเขา บ่นเรื่องอาหารการกินของเขา และสิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุดคือการแตะเลือดขึ้นมาชิมถึงมันจะบอกว่าเป็นการวิเคราะห์ก็ตาม
ผู้หมวดแอนเดอร์สันก้าวเท้าออกมาจากตึกสูงที่เกิดเหตุ เหตุผลในหัวของเขามันตีกันไปหมด มีเพียงตัวเขาเองที่จะรู้ดีที่สุดว่าตัวเองนั้นเป็นคนใจดีขนาดไหนแค่มันขัดกับนิสัยก้าวร้าวของเขาเท่านั้น
ท่าทีที่เขาแสดงต่อคอนเนอร์ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจเจ้าหุ่นนักสืบที่เดินตามหลังต้อยๆอย่างกับลูกหมาเดินตามเจ้าของ แต่เพียงแค่เขาไม่ชอบ เขาแค่ไม่ชอบแอนดรอยด์เท่านั้น
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวและหงุดหงิดเพิ่มเป็นเท่าตัว สมองของเขาฉายภาพบนดาดฟ้าอีกครั้ง ตอนนั้นเขากำลังห้อยโตงเตงอยู่ตรงขอบตึก วินาทีนั้นเขาคิดว่าจะตกลงไปแน่ๆ แต่หุ่นกระป๋องที่เขามักจะปากเสียใส่บ่อยๆกับวิ่งปรี่เข้ามาช่วยอย่างรวดเร็ว
วินาทีนั้นในหัวของเขามีแต่คำว่า ว้าว นี่มันสุดยอดไปเลย แอนดรอยด์ที่คิดแต่เรื่องภารกิจของตัวเองอย่างคอนเนอร์เนี้ยนะมาช่วยเขา ช่างน่าประทับใจซะเหลือเกิน แน่นอนมันคือการประชดของตัวเขาเอง ประชดความรู้สึกที่อยากจะขอบคุณมันให้พ้นๆไป
“นี่มันความผิดของผมเองครับ”
“ผมน่าจะวิ่งให้เร็วกว่านี้”
แอนดรอยด์หน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าของผู้หมวดแอนเดอร์สันเอ่ยออกมาพร้อมท่าทางรู้สึกผิด เขารู้ดีว่านั่นคือโปรแกรมที่Cyber lifeใส่เข้าไปทำให้หุ่นตรงหน้าเหมือนมนุษย์ แต่เขาอดที่จะตกใจไม่ได้ที่หุ่นเวรคอนเนอร์รับความผิดเอาไว้คนเดียวโดยที่ไม่โทษเขาสักนิด
ต่างจากความคิดแรกของเขาที่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้
ทำไมคุณไม่รออยู่เฉยๆเดี๋ยวผมก็จับมันได้แล้ว
ถ้าคุณไม่เข้ามายุ่งผมก็จับดีเวี่ยนตัวนั้นและภารกิจของผมก็สำเร็จ
แต่นี่มันไม่ใช่เลย ไม่ใช่สักนิด
“ไม่หรอก ที่จับคนร้ายไม่ได้เพราะแกมาช่วยฉันต่างหาก”
ใช่ เพราะแกยอมทิ้งภารกิจที่สำคัญของตัวเองและมาช่วยฉัน
“แต่ยังไงซะก็เห็นหน้ามันแล้ว เดี๋ยวค่อยหาก็ได้”
ขอบใจนะไอ้หุ่นเวร
คอนเนอร์เงียบก่อนจะทำสีหน้าเหมือนกังวลและรู้สึกผิดที่ทำตามภารกิจไม่ได้
ส่วนลึกของจิตใจพร่ำร้องให้เขาเอื้อมมือไปตบไหล่เจ้าหุ่นตรงหน้าพร้อมพูดว่าขอบคุณนะ แต่ความเป็นจริงนั้น มันยากเหลือเกิน ตรงหน้าเขาเป็นแค่หุ่น มันเป็นแค่แอนดรอยด์โง่ๆที่ไม่มีความรู้สึกเท่านั้น ทุกอย่างที่มันแสดงออกมาเป็นเพียงโปรแกรมที่ระบบสั่งเอาไว้ มันเป็นแค่แอนดรอยด์ สมองเขาสั่งให้เขาเชื่ออย่างนั้น แต่ความรู้สึกข้างในของเขามันปฏิเสธทุกอย่าง
และเป็นเขาเองที่ไม่ยอมรับว่าเขามีความรู้สึกดีๆกับหุ่นตัวนี้แค่ไหน
———————————————————————————————
Connor Side.
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงทุ้มแปล่งตะโกนดังลั่น โปรแกรมของแอนดรอยด์หนุ่มวิเคราะห์ออกมาได้ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนจากอีกฟากของไร่ข้าวโพด เสียงของผู้หมวดแอนเดอร์สัน ราวกับพลังงานงานตัวเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ขาเรียวสาวเท้าเร็วขึ้นและเร็วขึ้นจนพ้นจากไร่ข้าวโพด
ภาพที่แอนดรอยด์หนุ่มเห็นประจักษ์ตาคือผู้หมวดแอนเดอร์สันที่ทางCyber lifeส่งเขามาเป็นคู่หูกำลังโดนดีเวี่ยนผลักจนพลัดตกตึกไป
วินาทีนั้นคอนเนอร์มีความรู้สึกคล้ายมนุษย์ที่เรียกว่าใจหาย
วินาทีนั้นคอนเนอร์ได้เรียนรู้ว่าอะไรคือคำว่ากลัว
ระบบของเขาแสกนให้เห็น2ทางเลือกทันทีคือวิ่งตามดีเวี่ยนไปและทิ้งผู้หมวดไว้ตรงนี้ หรือช่วยผู้หมวดที่มีเปอร์เซ็นต์รอดถึง89% ระบบประมวลผลของเขาทำงานช้ากว่าร่างกาย ร่างสมส่วนที่ถูกออกแบบมาอย่างดีเพื่อการสืบสวนของแอนดรอยด์หนุ่มวิ่งไปช่วยผู้หมวดแอนเดอร์สันที่เกาะขอบตึกอยู่อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ เขากลัวจนกระทั่งมือของเขาได้สัมผัสเหนียวแน่นและอบอุ่น
ในตอนนั้นราวกับทุกอย่างทุกอย่างบอกเขาว่า ทุกอย่างมันจะโอเค มันจะไม่เป็นไร ผู้หมวดแอนเดอร์ปลอดภัยแล้ว
เขาช่วยผู้หมวดได้แล้ว
“นี่เป็นความผิดของผมเองครับ”
“ผมน่าจะวิ่งให้เร็วกว่านี้”
เสียงนุ่มติดแหบปลายๆของหุ่นนักสืบรุ่นRK800เอ่ยออกมาพร้อมมองผู้หมวดที่เขาเพิ่งช่วยขึ้นมาเมื่อกี้ก่อนจะเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง
ทำไมเขาถึงไม่วิ่งไล่ดีเวี่ยนไป?
ทำไมเขาไม่ทำตามคำสั่ง ผู้หมวดมีโอกาสรอดถึง89%เชียวนะ
ทำไมถึงปล่อยโอกาสที่จะจับดีเวี่ยนไปได้?
แต่ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนี้เป็น11%ที่เหลือล่ะ?
ถ้าเป็นแบบนั้นผู้หมวดจะตกลงไปใช่มั้ย ผู้หมวดจะต้องตายหรอ?
“ไม่หรอกที่จับคนร้ายไม่ได้เพราะแกมาช่วยฉันต่างหาก”
เสียงทุ้มของชายวันชราเอ่ยก่อนจะออกความเห็น
“แต่ยังไงซะก็เห็นหน้ามันแล้ว เดี๋ยวค่อยหาเอาก็ได้”
น้ำเสียงที่คล้ายจะหงุดหงิดตลอดเวลา บัดนี้กลับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่ระบบของเขาวิเคราะห์ได้ถึงความเปลี่ยนแปลง
แบบนี้คือสิ่งที่มนุษย์เรียกปลอบรึปล่าว?
มนุษย์นั้นเปราะบางกว่าแอนดรอยด์มาก แอนดรอยด์ถึงพังหรือเสี่ยงเรื่องอันตรายแค่ไหนก็กลับมาได้แต่ความทรงจำทั้งหมดจะถูกรีเซ็ตนั่นคือเหตุผลหลักว่าทำไมแอนดรอยด์ถึงเป็นที่นิยมมากนัก เพราะถ้ามนุษย์เสี่ยงอันตรายและตายขึ้นมา เขาคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาอีกเลย
เขาไม่อยากเสียผู้หมวดไปนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ระบบสั่งมาก็ได้ สั่งมาโดยที่ระบบยังไม่ทันวิเคราะห์ด้วยซ้ำ
“เฮ้ คอนเนอร์”
“……..?”
เขาหันไปมองชายผมประบ่าดูยุ่งเหยิงพร้อมเส้นผมสีเทาขาว
“….ไม่มีอะไร”
แต่ถ้าเขาถูกรีเซ็ตจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด และเขาจะลืมผู้หมวดแอนเดอร์สันด้วย นี้เป็นครั้งแรกที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อยากจะพัง
เหตุผลก็แค่เขาไม่อยากลืมผู้หมวดแอนเดอร์สันเท่านั้น
I am sinner . 